Artikel over buitencontractuele aansprakelijkheid

Buitencontractuele aansprakelijkheid raakt de essentie van de samenleving: wie schade veroorzaakt, staat in voor vergoeding. Het is een fundamenteel gegeven, in onze eigen privé- en professionele activiteiten, deze van onze kinderen, van onze werknemers, en betreft ook de schadelijke gevolgen van zaken of producten die we gebruiken of beheren. Het principe is eenvoudig: Indien men zich niet gedraagt zoals een goede huisvader of zoals een ‘bonus pater familias’ en hierdoor schade veroorzaakt, moet men de schade vergoeden. Zo eenvoudig dat specialisten die zich toeleggen op aansprakelijkheid buiten contract, soms de opmerking krijgen: jullie domein is in feite beperkt tot één wetsartikel, artikel 1382 van het oud Burgerlijk Wetboek. Bondig, duidelijk, niet voor interpretatie vatbaar. Dit wetsartikel heeft sedert de ‘Code Napoleon’ van 1804, meer dan twee eeuwen lang, rimpelloos de tijden getrotseerd: de tijd van vervoer met paard en kar, de industriële revolutie, de wereldoorlogen, de golden sixties, en zelfs internet. Deze gulden regel bleef ongedeerd. Onder impuls van Koen Geens, voormalig minister van Justitie, werd op 1 februari 2024 de nieuwe wet door de Kamer goedgekeurd, Boek 6 van het burgerlijk wetboek. Een revolutie. De opstellers van de ‘Code Napoleon’ overtreffen, was uiteraard niet min: het worden nu niet minder dan … 40 artikels. We hebben aan Meester Fabienne Legrand gevraagd om ons in die complexe materie wegwijs te helpen in een korte, maar bevattelijke tekst bestemd voor niet-juristen. Haar bijdrage kan u hier lezen.